Грамадства

Магілёўцу, які з нажом адбіваўся ад губазікаўцаў, пагражае прымусовае лячэнне

Раней стала вядома, што ў Магілёўскім абласным судзе 11 лютага ў закрытым рэжыме пачнуць разглядаць справу 62-гадовага жыхара Магілёва Аляксандра Кандрычына. Магілёўца абвінавачваюць паводле трох крымінальных артыкулаў, у тым ліку ў «замаху на забойства». Але судзіць Аляксандра будуць як «асобу, якая здзейсніла грамадска небяспечнае дзеянне». Гэта значыць, што яму не пагражае крымінальнае пакаранне, але да яго будуць прымяняць прымусовыя меры бяспекі і лячэння, сцвярджае юрыст «Вясны» Павел Сапелка.

Аляксандр Кандрычын

Судзіць Аляксандра Кандрычына будуць як «асобу, якая здзейсніла грамадска небяспечнае дзеянне». Юрыст «Вясны» Павел Сапелка тлумачыць, што ў такім выпадку будзе прымяняцца ў дачыненні да абвінавачанага:

«У гэтым выпадку будзе разглядацца пытанне аб накіраванні яго на прымусовае псіхіятрычнае лячэнне. Гэта значыць, што не будзе стаяць пытання аб прызнанні або непрызнанні яго вінаватым — ён альбо прызнаны недзеяздольным на момант здзяйснення злачынства, альбо захварэў пасля здзяйснення злачынства, і цяпер недзеяздольны».

Акрамя гэтага, Павел Сапелка дадае:

«Але, калі б ішла размова пра разгляд крымінальнай справы ў звычайным парадку, то адказнасць за замах на злачынства настае паводле таго ж артыкула, па якім прадугледжваецца адказнасць за скончанае злачынства з дадатковай спасылкай на ч. 1 арт. 14 КК. Арт. 67 КК устанаўлівае правілы прызначэння пакарання за няскончаныя злачынствы: пры прызначэнні пакарання ўлічваюцца характар ​​і ступень грамадскай небяспекі дзеянняў, здзейсненых вінаватым, ступень ажыццяўлення злачыннага намеру і абставіны, у сілу якіх злачынства не было даведзена да канца.

Адзін з артыкулаў, які ставіцца ў віну Аляксандру Кандрычыну, прадугледжвае смяротнае пакаранне, аднак у гэтым выпадку яно не пагражала б абвінавачанаму: смяротнае пакаранне за падрыхтоўку да злачынства і замах на злачынства не прызначаецца. Выключэнне складаюць замахі на здзяйсненне злачынстваў, прадугледжаных ч. 2 арт. 124, ч. 3 арт. 126, ч. 3 арт. 289 і ч. 2 арт. 359 КК. А ч. 2 арт. 139 КК сярод іх няма.

Да ўнясення ў 2022 годзе зменаў у КК, якія пашырылі сферу прымянення смяротнага пакарання, выключэнняў з правіла наогул не было. Пашырэнне сферы прымянення пакарання смерцю стала істотным парушэннем Рэспублікай Беларусь Міжнароднага пакта аб грамадзянскіх і палітычных правах».

Адміністрацыйны корпус псіхіятрычнай бальніцы. Фота: sb.by

Прымусовыя меры бяспекі і лячэння — гэта від крымінальна-прававога ўздзеяння, які не з'яўляецца крымінальным пакараннем і ўяўляе сабой сістэму псіхатэрапеўтычных, медыка-прафілактычных і медыка-рэабілітацыйных, а таксама медыцынскіх мер па даглядзе і наглядзе за асобамі, якія хварэюць на псіхічнае расстройства (захворванне), што пазбаўляе іх магчымасці ўсведамляць значэнне сваіх дзеянняў ці кіраваць імі, калі гэтыя асобы па характары ўчыненага імі дзеяння і сваім псіхічным стане ўяўляюць небяспеку для грамадства.

Яны прызначаюцца «асобе, якая здзейсніла грамадска небяспечнае дзеянне, прадугледжанае крымінальным законам, у стане бессвядомасці або якая захварэла пасля здзяйснення злачынства на псіхічны разлад (захворванне)» (п. 13 арт. 6 КПК).

У залежнасці ад характару захворвання (расстройства) асобы, ступені небяспекі ўчыненага ёй грамадска небяспечнага дзеяння суд можа прымяніць наступныя прымусовыя меры бяспекі і лячэння:

• прымусовае амбулаторнае назіранне і лячэнне ва ўрача-спецыяліста ў сферы аказання пісхіятрычнай дапамогі;
• прымусовае лячэнне ў псіхіятрычным стацыянары са звычайным, узмоцненым або строгім назіраннем.

Каментары да артыкула