Беларус даслаў 56 фатаграфій жонкі чыноўнікам, каб атрымаць ДНЖ у Польшчы

Каб пацвердзіць сур'ёзнасць адносін, Іван ужо двойчы высылаў чыноўнікам сямейныя фоты: спачатку шэсць штук, а потым яшчэ 50. Пра камічную сітуацыю, у якой беларусам не да смеху, Іван распавёў Most.

Іван і Таісія пабраліся шлюбам у 2022 годзе, незадоўга да ад'езду з Беларусі. У Польшчы яны пераклалі беларускае пасведчанне аб шлюбе на польскую мову, а затым памянялі яго на польскае (такая працэдура ў краіне магчымая) і неўзабаве пасля пераезду разам падалі дакументы на ДНЖ: Таісія — як этнічная полька, а Іван — як яе муж, па ўз'яднанні. Справу Таісіі разглядалі даволі доўга: побыт яна атрымала толькі ў чэрвені 2024 года. А вось справа Івана завісла.

Спачатку здавалася, што ўсё ідзе нядрэнна. Пара своечасова атрымала апавяшчэнне, што разгляд іх адміністрацыйных спраў аб ДНЖ пачаўся, а праз чатыры месяцы іх выклікалі на здачу адбіткаў пальцаў — гэта стандартная працэдура для замежнікаў, якія прэтэндуюць на від на жыхарства.

Спачатку Івану патрабавалася прынесці звычайныя для такіх выпадкаў дакументы: дамова найму жылля, працоўная, дамова сацыяльнага страхавання і іншыя. Але прайшоў год, а справа, здавалася, не зрушылася з мёртвай кропкі. За гэты час сям'я памяняла адрас, а Іван — яшчэ і працу. Так што па меры патрэбы ён прыносіў ва ўжонд усе новыя дакументы, якія актуалізавалі інфармацыю пра яго. Заадно дакладвалі паперкі і ў справу жонкі.

Кожны дзень пісаў інспектару

Нарэшце, у асабістым кабінеце на сайце дзяржоргана Іван убачыў, што для разгляду яго справы не хапае рашэння (дэцызіі) аб наданні ДНЖ Таісіі. А такі дакумент ён падаць не мог: справа жонкі таксама ляжала без руху. Ён паведаміў пра гэта чыноўнікам, і тады справу Таісіі сталі разглядаць.

Для яе гэты шлюб другі, і абодва разы яна брала прозвішча мужа. Так што жанчыне трэба было яшчэ пацвердзіць дакументамі ўвесь ланцужок змены прозвішчаў. Іван доўга апісвае пакуты з паперамі — інспектары прасілі данесці то адзін дакумент, то іншы, — але ўрэшце ў чэрвені 2024 года Таісія атрымала доўгачаканую «дэцызію» — ваявода даў ёй пастаянны ДНЖ.

Як толькі папера была ў мужа і жонкі на руках, Іван занёс копію ў канцылярыю ўжонда. Але прайшло тры месяцы, а зрухаў па яго справе ўсё не было. Тады ён прынёс дакумент яшчэ раз-але са справай усё па-ранейшаму было глуха. Ва ўжондзе адказвалі: «чакайце».

— Ведаеце, колькі разоў я за гэтыя два з паловай гады да іх хадзіў? Раз 30! — не стрымлівае эмоцый Іван.

Нарэшце, ён знайшоў у адной з груп у сацсетках электронную пошту свайго інспектара і стаў пісаць паведамленні кожны дзень. А затым тым жа спосабам спрабаваў дастукацца да галоўнага інспектара. Усё было дарэмна. Лісты засталіся без адказу.

«Фота летам у гарах, зімой у гарах»

Страціўшы надзею вырашыць пытанне самастойна, Іван заключыў дамову з агенцтвам, якое займаецца легалізацыяй замежнікаў. Яно склала ліст з просьбай паскорыць разгляд справы (przyspieszenie) і накіравала ў ужонд. Дзяржорган абавязаны адказваць на такія запыты на працягу 30 дзён, і на 30-ты дзень ліст сапраўды прыйшоў.

Пасля гэтага, кажа Іван, у справе пачаліся зрухі, а праз месяц, у снежні 2024 года, у сваім асабістым кабінеце ён нарэшце ўбачыў, што статус справы змяніўся на «праект рашэння» — значыць, чакаць ДНЖ заставалася нядоўга.

Здавалася, можна выдыхнуць, але да Новага года ў запісе зноў з'явілася інфармацыя, што ў справе не хапае дакументаў: трэба было пацвердзіць, што Іван і Таісія — муж і жонка. Тут справа ў асаблівасцях польскай сістэмы: польскае пасведчанне аб шлюбе, выдадзенае пары, захоўваецца ў дзяржоргане, які выдае выпіску з дакумента. А яна сапраўдная толькі тры месяцы. І Іван узяў актуальную выпіску і занёс яе ва ўжонд.

Аднак дзяржоргану, мяркуючы па статусе справы ў асабістым кабінеце, усё ж не хапала доказаў, што Іван і Таісія сапраўды жанатыя. І тады супрацоўнікі агенцтва, таксама нямала здзіўленыя сітуацыяй, выказалі здагадку, што чыноўнікі хочуць праверыць, ці не фіктыўны ў маладых людзей шлюб. І параілі Івану даць іх з Таісіяй сумесныя фота. Мужчына адабраў шэсць штук, выслаў агенту ў электронным выглядзе, а той раздрукаваў здымкі і занёс ва ўжонд.

— Там, дзе мы разам на адпачынку, дзесьці дома, удваіх. Улетку ў гарах, зімой у гарах, — апісвае выбар фота Іван.

«Такое адчуванне, быццам яны проста здзекуюцца»

Як ні дзіўна, пасля гэтага статус справы зноў памяняўся на «праект рашэння». Але гэта зноў доўжылася нядоўга: пазней у справе зноў не аказалася дакументаў, якія пацвярджаюць шлюб. Тады Іван адабраў яшчэ больш фота.

— У агенцтва скінуў 50 фатаграфій. Там іх раздрукавалі таксама, у канверцік [паклалі], усё занеслі. І напісалі яшчэ афіцыйны ліст, што тэрміны і так ужо парушаныя. У агенцтве мне сказалі, што ў іх такое адчуванне, як быццам яны [чыноўнікі] проста здзекуюцца.

Пакуль меры не далі эфекту. Іван чакае рашэння. І калі справа працягнецца яшчэ год, то ён сутыкнецца з новай праблемай: у 2026 годзе заканчваецца тэрмін дзеяння ягонага беларускага пашпарта.

Увесь час, пакуль справу Івана разглядаюць, ён не можа выехаць за межы Польшчы — ні наведаць родных у Беларусі, ні паехаць па Еўропе. Адпачынак ён праводзіць у Польшчы:

— Дзясяты раз у Закапанэ еду, — жартуе беларус.

Разгляд спраў аб ДНЖ у Гданьску часта зацягваецца. Чытачы паведамілі, што адна з беларусак, справа якой доўжылася больш за паўтара года, так страціла надзею, што выйшла да ўжонда з плакатам у руках. Ахова звярнула на яе ўвагу і прапанавала схадзіць на сустрэчу з кіраўніком, адказным за разгляд спраў. Пасля гэтага пачаліся зрухі. Зараз дзяўчына ўжо атрымала ДНЖ.

• 4
• 2
• 7
• 23
• 2
• 5
• 3
• 1