Юлія Навальная абурылася прапановай падзяліць Расію на пару дзясяткаў бяспечных дзяржаў
«Чаму людзі з агульным бэкграўндам і культурным кантэкстам павінны быць штучна падзеленыя? Расія можа і павінна стаць дэмакратычнай еўрапейскай краінай у сваіх міжнародна прызнаных межах».
Выступленне Юліі Навальнай на 19-м Бледскім стратэгічным форуме (горад Блед у Славеніі), дзе абмяркоўвалася, у прыватнасці, канцэпцыя Еўропы адносна Расіі, апублікавалі ў твітары каманды Навальнага.
Палітык нагадала прысутным пра канцэпцыю Аляксея Навальнага «Цудоўнай Расіі будучыні», якая ўяўляе сабою «дэмакратычную, мірную, еўрапейскую краіну», якая прыйдзе на змену рэжыму Пуціна.
Навальная запытала ў прысутных, а сярод іх была і кіраўніца Еўракамісіі Урсула фон дэр Ляен, якую стратэгію адносна Расіі мае Еўрасаюз. Па яе словах, «кароткай, зразумелай, нацэленай у будучыню» стратэгіі, якая б заключалася ў трох-чатырох сказах, Еўропа не мае.
Навальная заўважыла, што «ні ў каго няма выразнага разумення», для чаго супраць Расіі ўводзяцца санкцыі, якую канчатковую мэту яны пераследуюць і як уплываюць на падзенне пуцінскага рэжыму.
У дыскусіі вакол Расіі, як адзначыла Навальная, выказваюцца розныя погляды. Так, ёсць тыя, хто гаворыць аб тым, што «Пуціну трэба аддаць усё, што ён хоча», заключыць мір на яго ўмовах, каб вярнуцца да «звычайнага бізнэсу», набыццю нафты і газу ў Расіі.
Есць і тыя, «хто ўпэўнівае, быццам бы ўсе расіяне шчыра падтрымліваюць Пуціна». А таксама можна знайсці тых, «хто расказвае пра неабходнасць тэрмінова «дэкаланізаваць» Расію».
«Нібыта трэба падзяліць нашу занадта вялікую краіну на пару дзясяткаў маленькіх і бяспечных дзяржаў. Праўда, растлумачыць, чаму людзі з агульным бэкграўндам і культурным кантэкстам павінны быць штучна падзеленыя, «дэкаланізатары» не могуць. І як гэта ўвогуле павінна адбыцца — не паведамляюць», — заявіла Навальная.
«Мы бачым шырокі дыяпазон меркаванняў, але не бачым стратэгіі», — працягнула палітык і заклікала еўрапейскіх палітыкаў «прыйсці да кампрамісу».
Яна лічыць, што «якой бы ні была будучыня Еўропы — Расія ў ёй будзе. Якой бы не была будучыня Расіі — яна будзе звязана з будучыняй Еўропы».
Навальная заклікала разам з той часткай грамадзянскай супольнасці, якая супрацьстаіць Пуціну, выпрацаваць план і дзейнічаць адпаведна яму.
На яе погляд, агульная стратэгія павінна гучаць так: «Расія можа і павінна стаць дэмакратычнай еўрапейскай краінай у сваіх міжнародна прызнаных межах. Гэтага не адбудзецца, пакуль улада ўзурпіравана Пуціным і яго злачынным рэжымам. Таму разам з расійскай грамадзянскай супольнасцю мы будзем змагацца за ліквідацыю гэтай перашкоды на шляху да міру і свабоды».
Далей Навальная прапанавала ацэньваць канкрэтныя ініцыятывы Еўропы з пункту гледжання гэтай канцэпцыі і даваць разуменне, што варта рабіць, а што не.
У ліку добрых ініцыятыў яна назвала дапамогу «расійскай грамадзянскай супольнасці, незалежным медыя, праваабаронцам», дапамогу Украіне ў яе праве на абарону і падзел такіх паняццяў як Пуцін і Расія.
Ні ў якім разе нельга падтрымліваць тых, хто распаўсюджвае нянавісць да расіян, і весці перамовы з Пуціным як з легітымным прэзідэнтам Расіі.
Не адпавядаюць стратэгіі і пагрозы падзелу Расіі на шмат частак. Бо гэта, на думку Навальнай «грае на руку пуцінскай прапагандзе».
Беларуска не знайшла сябе ў спісе выпускнікоў школы — лічыць, што праз палітычныя погляды2
Каментары
Тая "прекрасная расія будушего" - гэта мэм. Жаль, што частка беларускіх палітычных неафітаў, якая далей у палоне расейшчыны і ілюзіі датычна Расіі далей верыць ды яшчэ падтрымлівае Расію, без розніцы ў якім выданні.
Таму што гэты агульны бакграўнд і культурны кантэкст мае імперскасць сваёй абавязковай часткаю. І нават дэмакраты ва ўладзе будуць вымушаны разважаць і дзейнічаць у тэрмінах вялікай краіны і яе інтарэсаў унутры і па-за межамі.
Можна спытаць: ці дазволяць дэмакраты выйсці Чачне са складу РФ, або як дэмакрат Ельцін, ізноў будуць ваяваць?
Акрамя таго, нават калі да ўлады чамусьці прыйдуць найлепшыя з расіян, з такой гістарычнай спадчынай, з такой культурай народа рызыка рэваншызму будзе заставацца яшчэ некалькі пакаленняў. А як рэваншысты-папулісты прыходзяць да ўлады ў дэмакратыях, мы ведаем дакладна, і не на адным прыкладзе.