«Яшчэ ў школе дамовіліся, што калі да 30 не завядзем сем'і, то пажэнімся». Гісторыі беларускіх пар, якія пазнаёміліся падчас вучобы
Для многіх першая субота лютага — нагода панастальгаваць пра школьныя гады: менавіта ў гэты дзень у Беларусі па традыцыі праходзяць сустрэчы выпускнікоў. Але што наконт тых, для каго гэта штодзённае свята? Гаворка пра аднакласнікаў, якія спачатку дражнілі адзін аднаго на перапынках, а праз гады стварылі моцную сям'ю. «Анлайнер» сабраў кранальныя і смешныя гісторыі пра дзіцячае каханне, якая аказаліся куды больш сур'ёзнымі, чым можна было ўявіць.
Таццяна і Сяргей: «Я глядзела на дошку, а ён — мне ў спіну»
Таццяна са сваім будучым мужам Сяргеем вучыліся ў школе №139 горада Мінска — спачатку ў адной паралелі, а ў старэйшай школе ў адным класе. Дарэчы, яны не адзіная сям'я з выпуску 1991 года: з іх класа пажаніліся яшчэ дзве пары — і таксама да гэтага часу разам.
«Спачатку я не звяртала на Сярожу ніякай увагі. Ён першы да мяне падышоў. Па гісторыі для рэферата мне далі не самую простую тэму, і я на ўроку сказала настаўніку, што змагла знайсці мала інфармацыі. Сярожа на перапынку прапанаваў кнігу па маёй тэме — тады я на яго і паглядзела (усміхаецца).
Я вучылася добра: матэматыку любіла, фізіка нядрэнна давалася. А Сярожу вучоба давалася горш, але ён ніколі асабліва і не перажываў на гэтую тэму. Сядзела я на другой парце, а Сярожа — на апошніх. Я глядзела на дошку, а ён — мне ў спіну (як мы потым высветлілі). І яму прыляцела ад настаўнікаў, што ён лунае ў аблоках.
У адзінаццатым класе настаўніца па іспанскай мове нават прасіла мяне дапамагчы «сябру» падрыхтавацца да экзамена. Цяпер муж гэта адмаўляе!» — смяецца Таццяна.
Аднак зблізіла будучую пару зусім не вучоба, а святы. Клас быў дружным, дні нараджэння адзначалі разам. Таццяна нават памятае, якая музыка гучала часцей за ўсё: на касетніку круцілі «Ласкавы май».
Пасля школы дзяўчына паступіла ў БНТУ, а малады чалавек пайшоў служыць у войска.
«Я пісала яму лісты — сапраўдныя, не электронныя! Але адбылася нейкая сварка, і ён мае лісты спаліў. Жах! Цяпер смяецца, вядома. А я яго пасланні захавала, дзецям паказвала і чытала, прытым што я больш эмацыйная, а Сярожа — спакойны рамантык. Але вось у гісторыі з лістамі я аказалася больш цярплівай і ўраўнаважанай».
Праз год Сяргей вярнуўся з войска, пара пажанілася. Маладым было па 21 годзе. За 30 гадоў (сёлета якраз юбілей) сям'я істотна разраслася: нарадзіліся сын і дочкі-блізняткі — Улад, Ульяна і Ксенія, — а яшчэ Таццяна і Сяргей завялі вялікага сабаку.
«Што яшчэ расказаць пра нашу гісторыю кахання? Быццам бы ўсё даволі проста. Але ж праўда: кахаць — гэта проста. Для гэтага нам не патрэбныя былі грошы, дарагія падарункі, заморскія падарожжы. На Вячу разам на грамадскім транспарце едзеш — і ўжо шчаслівы. Ці ў таты Сярожавага «Жыгулі» без дазволу возьмеш… Рамантыка! Гэта ўжо потым мы сталі абрастаць пасадамі, статусамі, машынамі і кватэрамі…»
Першыя гады Таццяна і Сяргей сустракаліся з аднакласнікамі вельмі часта, потым пачалі збірацца раз на пяць гадоў, затое амаль у поўным складзе. Адна з аднакласніц засталася працаваць у той самай школе, таму з арганізацыяй сустрэч праблем ніколі не ўзнікае.
Яўгенія і Дзмітрый: «Ён быў хуліганам, першы час я нават пабойвалася»
Наступная пара разам скончыла гімназію №50 горада Мінска ў 2016 годзе. А пасля гэтага нечакана апынулася ў адной групе ва ўніверсітэце. Але пра ўсё па парадку.
«10 верасня 2012 года (дата будзе важная для працягу гісторыі) у мой 8 «А» клас прыйшоў новенькі. Класная кіраўніца папрасіла мяне дапамагчы яму з «акліматызацыяй» у новай школе і знаёмствам з аднакласнікамі.
Але ўся паралель у першыя ж дні і так ужо чула пра Дзіму. Ён умудрыўся пабіцца з аднакласнікамі і хуліганіў на ўроках. На маіх вачах падняў парту ў парыве гневу на настаўніка англійскай мовы. Маё ўражанне было дрэннае, я яго нават пабойвалася. У гімназіі такія паводзіны былі не прынятыя, і для мяне гэта было трохі дзіка. Хоць, прызнаюся, вонкава Дзіма мне адразу спадабаўся», — успамінае Яўгена.
Нягледзячы на тое, што хлопец любіў пахуліганіць, вучыўся ён добра: па словах Жэні, выдатна ведаў матэматыку, фізіку і хімію. На гэтай глебе падлеткі і сталі добра кантактаваць, а пасля пасябравалі.
Яўгенія саму сябе называе ціхоняй і прызнаецца, што была поўнай супрацьлегласцю будучага мужа: ніколі не канфліктавала з аднакласнікамі, а настаўнікі ставілі яе паводзіны ў прыклад. Што адзнак, то была сярэднячком, але таксама вельмі любіла матэматыку.
«З дзявятага класа мы былі ў адной кампаніі, але адзін з адным размаўлялі мала. Муж кажа, што я яго дражніла і падколвала, хоць я гэтага не памятаю. Мне здаецца, я старалася ставіцца да яго вельмі па-добраму, — усміхаецца Жэня. —
У адзінаццатым класе мы ўжо сталі цесна камунікаваць. Разам вялі інфармацыйныя гадзіны, рабілі праект па фізіцы для выставы і часта дапамагалі адзін аднаму ў рашэнні хатніх заданняў. Нават хацелі разам танцаваць выпускны вальс, але пасаромеліся прапанаваць адзін аднаму.
Тады ж абмяняліся думкамі з нагоды паступлення ва ўніверсітэт. Выдатна памятаю, што Дзіма хацеў паступіць на фізічны факультэт БДУ, а я — на любы факультэт у БДУІР. Улетку пасля заканчэння школы мы не кантактавалі».
У выніку планы ў абодвух змяніліся — і хлопец з дзяўчынай выпадкова апынуліся ў адной групе механіка-матэматычнага факультэта БДУ, пра што даведаліся толькі ў верасні. Гэта іх вельмі зблізіла, і студэнты хутка сталі найлепшымі сябрамі.
Цяпер Жэня прызнае, што Дзіма спадабаўся ёй з першай сустрэчы. Яна нават спрабавала мэтанакіравана прыцягнуць яго ўвагу: на спрэчку пацалавала ў восьмым класе, але ён не ўспрыняў гэта сур'ёзна.
Усё змянілася на другім курсе, калі ўжо Дзіма пачаў заляцацца да дзяўчыны.
«Раптам ён стаў праводзіць мяне дадому, прапаноўваў зрабіць за мяне складаныя лабы па праграмаванні і падтрымліваў у цяжкіх сітуацыях. Але я вельмі перажывала, што, калі пачнем сустракацца, неўзабаве расстанемся і не зможам далей мець зносіны як сябры.
Муж першы пачаў прызнавацца мне ў каханні, але я старалася пераводзіць усё ў жарт. З часам стамілася баяцца і вырашыла прызнацца ва ўзаемнасці. Дзіма быў вельмі рады, і мы сталі сустракацца.
Першы час было страшна, што з-за дробнай сваркі мы можам разысціся. Але праз столькі гадоў дружбы мы ўжо добра вывучылі характары адзін аднаго».
Праз тры гады Дзіма зрабіў будучай жонцы прапанову. Распісацца вырашылі 10 верасня — у дату знаёмства ў восьмым класе. А летам 2023-га ў пары нарадзіліся двайняткі: Васіліка і Артур.
«Мы знаёмыя 12 з 25 гадоў і ўжо не ўяўляем свае жыцці адзін без аднаго. Часта знаходзімся разам, і нам гэта не надакучвае. У кавідныя часы ўдваіх сядзелі дома, потым праходзілі партнёрскія роды, пражывалі мой дэкрэт і цяпер разам гадуем дзяцей, сумяшчаючы з аддаленай працай мужа.
Да гэтага часу часта прыгадваем адзін аднаму розныя кур'ёзныя сітуацыі са школьнага і універсітэцкага жыцця. Асабліва я люблю ўспамінаць хуліганістыя ўчынкі мужа. Дарэчы, многія аднакласнікі і настаўнікі не былі здзіўлены нашым вяселлем: кажуць, што яшчэ тады чакалі такога развіцця падзей».
Настасся і Аляксандр: «Пачалося ўсё з кідка бульбінай у галаву»
Насця і Саша з Капыля, там і скончылі школу №2 у 2015 годзе.
«Я перайшла ў гэтую школу ў дзясятым класе. Саша — мой будучы муж — адразу здаўся мне вельмі дзіўным, але цікавым. Пра мяне ён думаў гэтак жа сама.
Самы яркі момант з першых месяцаў знаёмства — калі мы паехалі класам на бульбу, і я (чэснае слова, абсалютна выпадкова!) кінула бульбінай яму ў галаву. І тут жа адвярнулася. З прабачэнняў у сацсетках і закруціліся нашы актыўныя адносіны, хоць мы і хавалі іх ад аднакласнікаў.
Саша быў таварыскім, вясёлым, разумным. Ён лёгка знаходзіў з усімі агульную мову і быў упэўненым у сабе. Я была больш зажатай і трохі сарамлівай: усё ж такі новы клас».
Абое сабраліся паступаць у медыцынскі ўніверсітэт, таму вельмі шмат займаліся. Але на зносіны час таксама выкройвалі. У асноўным размаўлялі праз тэлефон. З-за бясконцых размоў і перапісак (у сяброў былі розныя аператары сувязі) Саша пастаянна выходзіў у мінус — баланс даводзілася папаўняць літаральна кожны дзень.
Пасля дзясятага класа абодва зразумелі, што паміж імі нешта большае, чым сяброўства. Але адносіны працягнулі хаваць, пакуль іх выпадкова не рассакрэцілі аднакласнікі. Пры гэтым у школе па-ранейшаму імкнуліся дыстанцыявацца адзін ад аднаго: рэдка садзіліся за адну парту або праводзілі перамены ўдвох. Але ад задавальнення станцаваць разам школьны вальс ўсё ж не адмовіліся.
І Анастасія, і Аляксандр дамагліся мэты і паступілі ў адну ВНУ — БДМУ, але на розныя факультэты. Пра вяселле задумаліся толькі да шостага курсу: вучоба адымала ўсе сілы і час. Пасля заканчэння ўніверсітэта разам вярнуліся ў Капыль: Насця — як доктар-педыятр, а Саша — як анестэзіёлаг-рэаніматолаг. У 2023 годзе ў пары нарадзіўся сын Даніэль.
«Школьныя гады ўспамінаем даволі часта, бо нашыя самыя блізкія сябры — гэта нашы аднакласнікі. На сустрэчы выпускнікоў ходзім рэгулярна. У нас быў вельмі добры клас. Ніколі не было кпінаў з нагоды нашых адносін, настаўнікі таксама ніколі не каментавалі гэта з дрэннага боку. Заўсёды былі толькі станоўчыя словы на наш адрас.
Мы думаем, што наша гісторыя склалася так выдатна, бо быў вось гэты этап: мы былі сябрамі, разам сталелі, дзялілі першыя цяжкасці і радасці. Пры гэтым заўсёды заставаліся сабой, нам было вельмі весела разам. І праз час усё так і засталося».
Марыя і Яўген: «Каб зачапіць мяне, абзываўся і біў заплечнікам»
Маша і Жэня разам вучыліся ў школе №185 у Мінску.
«У нашу школу я прыйшла ў другім класе. Гэта быў 2004 год. Настаўніца пачатковай школы вырашыла прадставіць мяне класу і спытала, на якой вуліцы я жыву і ці ёсць сярод аднакласнікаў мае суседзі. Мой муж — Жэня — падняў руку, і настаўніца сказала: «Вось і будзеце разам са школы хадзіць».
Праўда, хадзіць разам у нас атрымлівалася не вельмі мірна. Усё як у стэрэатыпах: Жэня ў дзяцінстве быў задзірам, а я — пай-дзяўчынкай. Па дарозе са школы дахаты ён усяляк спрабаваў зачапіць мяне, абзываўся і біў заплечнікам. Мая мама ўспамінае, як аднойчы ўбачыла ўсю гэтую карціну і сказала Жэню, каб прызнаўся, што закахаўся, а не крыўдзіў дзяўчынку», — смяецца Марыя.
Пасля пачатковай школы да дзявятага класа падлеткі амаль не размаўлялі: школьны свет падзяліўся строга на «дзявочы» і «пацанскі». І толькі стаўшы старэйшымі, яны пачалі праяўляць цікавасць да процілеглага полу. Маша з Жэняй сталі зноў хадзіць разам дадому, але займалі час ужо цікавымі гутаркамі, а не сваркамі.
«Першая сімпатыя ўзнікла ў мужа. Ён расказваў, што да таго моманту яму яшчэ ніколі не было так цікава мець зносіны з дзяўчынкай. 15 мая 2012 года мы, як тады было прынята ў падлеткаў, пачалі «афіцыйна» сустракацца. Пажаніліся, дарэчы, прынцыпова ў гэтую ж дату праз дзевяць гадоў».
Пасля дзявятага класа Жэня пайшоў у ліцэй, а Маша засталася вучыцца ў школе, але адносінам гэта не перашкодзіла. Яшчэ праз некалькі гадоў маладога чалавека забралі ў войска. Служыў ён на мяжы, таму за паўтара года пары ўдалося пабачыцца двойчы і пагаварыць праз тэлефон не больш за пяць разоў. «Тады гэта здавалася трагедыяй», — з усмешкай успамінае Маша.
«Сёлета адзначаем 13 гадоў разам і чатыры гады ў шлюбе. На сустрэчы выпускнікоў ходзім штогод, гэты год не выключэнне, ужо дамовіліся з аднакласнікамі. Мне здаецца, яны дагэтуль здзіўленыя таму, што мы разам. Пра школу гаворым часта, асабліва калі пры выпадку трэба ўзгадаць удары заплечнікам», — жартуе Маша.
Ганна і Віталь: «Сустрэча выпускнікоў скончылася вяселлем»
Аня і Віталік у 2005 годзе скончылі школу №2 горада Бярозы і нават уявіць не маглі, што калісьці створаць сям'ю: у школьныя гады іх звязвала выключна сяброўства. Хоць ужо тады падставай для жартаў было тое, як падобныя іх прозвішчы. Раптам знак?
«Муж гаворыць, што адразу звярнуў увагу на мае блакітныя вочы, але я нічога такога ўспомніць не магу. Я была «харашысткай», а ён — футбалістам, вучоба яго мала цікавіла. Але Віталік — адзін з нямногіх, хто мог разабраць мой почырк, таму рэгулярна ў мяне спісваў. А яшчэ ён часта тэлефанаваў мне нібыта каб даведацца «дамашку», але гэтыя размовы зацягваліся надоўга».
Упершыню Віталь прызнаўся ў пачуццях толькі праз некалькі гадоў пасля заканчэння школы, калі Ганна плакала ў яго на плячы з-за няўдалых адносін. Але і ў іх саміх усё складвалася не так проста: пара шмат разоў сыходзілася і разыходзілася.
Усё на свае месцы расставіла навіна пра цяжарнасць. Старэйшай дачцэ Ульяне вось-вось споўніцца 13 гадоў, сярэдняй Аліцы — 6,5, а малодшай Іларыі — 5.
«Якраз адна з сустрэч выпускнікоў і скончылася для нас прымірэннем, а пасля і вяселлем. Хоць многія школьныя сябры не верылі ў нашу гісторыю кахання, а іншыя былі проста вельмі моцна здзіўленыя. Але я лічу, што плюсаў у такім развіцці падзей вельмі шмат: мы ведаем усю паднаготную адзін аднаго. Нам не трэба было ад пачатку здавацца лепшымі, чым мы ёсць.
Адразу было вельмі добра адзін з адным. Са школьных гадоў я часцей за ўсё ўспамінаю, як мы з Віталікам напісалі дыктоўку лепш за ўсіх у класе: я на 8, а ён на 7. А муж — як на экзамене па матэматыцы я перасела ад яго да сяброўкі», — смяецца Аня.
Сафія і Ягор: «Яшчэ ў школе дамовіліся, што калі да 30 не завядзем сем'і, то пажэнімся»
Мабыць, у апошняй гісторыі вы дакладна не здзівіцеся, што адносіны аднакласнікаў пачаліся з дружбы. Сафія і Ягор скончылі Уздзенскую гімназію — сёлета 15 гадоў з дня выпуску. Але нетыповым у гэтым выпадку аказалася размеркаванне роляў: не хлопчык-хуліган і пай-дзяўчынка, а два актывісты і душы кампаніі.
«Мы былі найлепшымі сябрамі, дзяліліся ўсім, чым толькі можна. Гадзінамі размаўлялі праз хатні тэлефон. І праз тэлефон Ягор адпрацоўваў свае навыкі гульні на гітары. А яшчэ мы разам ганялі на скутарах і хадзілі ў паходы з начлегамі. Лёгкая сімпатыя ўзнікла, калі мы разам апынуліся ў лагеры, але далей лёгкага дзіцячага флірту і танцаў на дыскатэцы не зайшло, — смяецца Сафія. —
Дарэчы, мы яшчэ ў школе дамовіліся, што калі да 30 не завядзем сем'і, то пажэнімся».
Пасля школы сябры на нейкі час страцілі адзін аднаго з-пад увагі, аднавілі зносіны толькі праз некалькі гадоў.
«Калі мы паехалі адной кампаніяй у пансіянат, Ягор заняў актыўную пазіцыю спакушэння: зладзіў мне рамантычнае спатканне на лодцы са свечкамі на Лепельскім возеры. Толькі я не паддавалася яго чарам, пакуль ён настойліва не прапанаваў сустракацца. Я адмаўлялася: баялася страціць такога добрага сябра. Але ён быў пераканаўчы», — усміхаецца Сафія.
Праз два гады Ягор зрабіў каханай прапанову падчас палёту на верталёце. Пара разам ужо амаль 13 гадоў. А два з паловай гады таму ў сям'і нарадзіўся сын Яфімій.
«Дзякуючы таму, што мы былі вельмі актыўнымі, у нас вельмі шмат яркіх і цёплых успамінаў са школы. Мы ўдзельнічалі ў розных конкурсах, спаборніцтвах, паходах, КВЗ… І адзін з нашых настаўнікаў, які шмат за намі назіраў, пасля казаў, што заўсёды адчуваў, што мы будзем разам.
Думаю, менавіта тое, што мы былі такімі блізкімі сябрамі і так шмат гадоў ведаем адзін аднаго, і прывяло нас да класных, здаровых і супердаверчых адносін».
Блогерка Лера Яскевіч расказала, як выйсці замуж за мяжой, калі ў вас скончыўся беларускі пашпарт
«Усе жанчыны мараць пра гасцявы шлюб». Прыбіральшчыца з Мінска бачыцца з мужам толькі на выходных і лічыць гэту схему ідэальнай
Усё больш пар рэгіструюць свае шлюбы з цырымоніяй па-беларуску
«Ужо назбірала гарэм з арабаў і туркаў, але які сэнс?» Беларуска пра тое, як шукае мужа на сайтах знаёмстваў
«Наш самы салодкі дзень». Марыя Васілевіч апублікавала ФОТЫ з вяселля
Стала вядома, за што будуць судзіць першага намесніка начальніка Кіраўніцтва справамі Лукашэнкі1
Каментары