«Збліжэнне пажылых людзей на фоне супольных ворагаў і супольнай адзіноты». Шрайбман пра адносіны Пуціна і Лукашэнкі
Аналітык Арцём Шрайбман разважае: Масква магла б спакойна выкруціць рукі Лукашэнку, але ёсць прычыны, чаму гэтага не адбываецца.
Шрайбман лічыць, што асабістыя адносіны Пуціна і Лукашэнкі сёння перажываюць пік як мінімум за апошняе дзесяцігоддзе. Пра гэта ён гаварыў у эфіры канала Carnegie Politika.
«З боку Пуціна ёсць яўны фокус на адным кірунку — украінскім, які для яго проксі ў вайне з Захадам. І ў гэтай сітуацыі з Беларуссю адносіны адбываюцца не тое каб па рэшткавым прынцыпе, але патрабавальнасць Пуціна да Беларусі, мяркуючы па ўсім, магчыма часова, але панізілася».
Шрайбман адзначае, што ў Лукашэнкі цяпер няма асаблівых праблем з атрыманнем субсідый, пра якія ён шмат прасіў у Пуціна. Пры гэтым узамен не патрабуюцца нейкія саступкі.
«Масква магла б спакойна выкруціць рукі Лукашэнку і прымусіць яго падпісаць, напрыклад, адзіную валюту, ці сапраўды паглыбіць інтэграцыю ў Саюзнай дзяржаве, ці пайсці на вайсковыя формы інтэграцыі кшталту ўступлення ў вайну. Але тым не менш гэтага нічога не адбываецца. А плынь падтрымкі ідзе. (…) І гэта не выдае нейкай наяўнасці канфлікту ці вострай спрэчкі».
Аналітык звяртае ўвагу, што Пуцін сустракаецца з Лукашэнкам часцей, чым з большасцю расійскіх чыноўнікаў. На яго думку, няма такога высокапастаўленага чыноўніка ў Расіі, які мае такія ж працяглыя і рэгулярныя аўдыенцыі ў Пуціна.
Прычыну такога стану адносін Шрайбман тлумачыць наступным чынам:
«Здаецца, адбылося некаторае такое збліжэнне пажылых людзей на фоне агульных каштоўнасцяў, агульных ворагаў і агульнай такой адзіноты ў гэтым небяспечным свеце.
І праява гэтага менавіта ў тым што, нягледзячы на тое, што Беларусь не здае нейкія незваротныя кавалкі свайго суверэнітэту, Пуцін працягвае не адмаўляць Лукашэнку ў яго просьбах па крэдытах, растэрміноўках крэдытаў, цэнніку на газ, субсідыях на нафту, зніжках на тую ж лагістыку».
Шрайбман падкрэслівае, што яму здаецца, што ў сітуацыі, калі Пуцін усё больш адчувае сябе «асаджанай крэпасцю» або «стваральнікам новага светапарадку», адносна стабільныя саюзнікі пачынаюць больш шанавацца. Лукашэнка яго адзіны саюзнік у Еўропе (калі не лічыць Орбана), і, адпаведна, яго акцыі як саюзніка ў такой сітуацыі ўзрастаюць.
У сітуацыі меншай напружанасці, калі Пуцін зможа яшчэ выйсці з сённяшняй канфрантацыі ў нешта больш кіраванае, акцыі Лукашэнкі зноў пойдуць уніз».
Другі момант, на які звяртае ўвагу аналітык, гэта недавер паміж Лукашэнкам і Пуціным з-за супрацьлегласці базавых стратэгічных інтарэсаў двух рэжымаў.
«Яны ўзаемадзейнічалі дзесяцігоддзямі. Лукашэнка ведае, што ў выпадку чаго Пуцін з'есць яго і не падавіцца і Беларусь разам з ім. І не будзе думаць пра тое, як бы яго не пакрыўдзіць. І Пуцін ведае, што як толькі будзе магчымасць, Лукашэнка ў самую першую шчыліну ўскочыць, калі там будуць яго чакаць нейкія бонусы і бенефіты».
Усведамленне таго, што адзін аднаму нельга давяраць да канца, на думку Шрайбмана, «застаецца дамоклавым мячом над гэтымі адносінамі».
Стала вядома, за што будуць судзіць першага намесніка начальніка Кіраўніцтва справамі Лукашэнкі1
Каментары